Het is de derde keer dat ik op Vancouver Island ben en nog nooit heb ik er één enkel wolkje gezien. Op die manier begint men er dan ook van uit te gaan dat Vancouver Island synoniem is met wolkeloze blauwe luchten, maar vanaf vandaag (en wellicht tot we op nieuw naar huis vertrekken) blijkt dat het hier ook anders kan en dat het dus ook kan regenen.
Gelukkig hebben we de dingen gedaan waarvoor we eigenlijk absoluut mooi weer wilden, namelijk de fietstocht in Vancouver, de ferry-overtocht en gisteren de whale watch tour.
Voor wat nog volgt, kortere hikes door het regenwoud naar watervalletjes, morgen de berentocht naar de Butte Inlet en een bezoek aan Victoria is het eigenlijk minder 'dramatisch' dat het geen mooi zonnig weer is. Integendeel zelfs, wandelen door dichtbegroeide bossen heeft wel iets speciaal bij regenweer, zoals we vandaag wellicht zullen ontdekken.
We beginnen onze dag echter met een bezoek aan de Quinsam River Hatchery. Daar krijgen we van een van de medewerkers (er is trouwens ook een mooi informatief centrum) een ontzettend interessante uitleg hoe alles eigenlijk in zijn werk gaat met de zalmenkweek.
En daarbij kwamen toch wel een paar verrassende zaken aan het licht. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend dat men er eigenlijk niet meer bij stilstaat hoe alles écht in elkaar zit.
Zo zijn alle zalmkwekerijen in Canada eigendom van de overheid en wordt de volledige werking ervan betaald met overheidsgeld. Vandaar ook dat de meeste kwekerijen gratis toegankelijk zijn.
Waarom doet Canada dit? Wel eigenlijk heel simpel: zonder deze kwekerijen zou het zalmenbestand binnen zo'n viertal jaar (de levenscyclus van een zalm) tot nul herleid zijn.
Alle zalmen die in de wateren van en rond Canada zwemmen werden allemaal 'gekweekt' in deze kwekerijen en er op een leeftijd van enkele maanden opnieuw uitgezet in de rivier.
Ze zwemmen dan zo'n viertal jaren de wateren van Canada en Alaska af om, als ze ondertussen niet gevangen werden of gestorven zijn, terug te keren naar de kwekerij waar ze ooit geboren werden. Daar worden ze van hun eitjes of sperma ontdaan waarna ze sterven (ook in de vrije natuur zou het zo aflopen). De dode vissen worden dan opnieuw in de rivieren geworpen waar ze nieuw voedsel vormen voor andere dieren.
Ook heel merkwaardig is om te weten dat de meeste zalmen manueel getagd worden aan hun vin. Van de paar miljoen zalmen die in deze kwekerij per jaar gekweekt en getagd worden zijn er, statistisch volgens de laatste jaren, amper 2 per jaar die hier van een andere kwekerij terechtkomen. al de rest weet intuïtief naar waar ze na 4 jaar moeten terugzwemmen om zich voort te planten en vervolgens te sterven. Dit was alvast een bijzonder interessant bezoek.
We rijden verder westwaarts langs de 28 en komen in het Strathcona Provincial Park, het oudste park (1911) van British Columbia. Het heeft een oppervlakte van 250,000 hectare. Een groot deel van het park wordt ingenomen door Buttle Lake waar we een ganse tijd langsrijden om bij de Lady Falls trailhead te komen. Het is een korte (900 meter enkel) trail met slechts 30 meter hoogteverschil.
Niet enkel de watervallen op zich zijn best aardig, maar ook de wandeling door het bos is best leuk.
Enkele uitzichten over Buttle Lake
Verschil tussen het uitzicht begin juli 2010 en nu....
Onze volgende stop is bij de Lupin Falls, hike van 1.2 km roundtrip, 40 meter hoogteverschil. De waterval stelt in deze periode van het jaar en met de grote droogte van de afgelopen weken, niet veel voor, maar het bos waar we doorwandelen is des te mooier. We zijn er ook helemaal alleen en horen enkel maar het geluid van de regen op het bladerdek. Heel mooi en bijzonder.
De regen wordt steeds heviger maar we besluiten toch om helemaal tot het uiteinde van Buttle Lake door te rijden, tot bij de Myra Falls.
Ook dit is een eenvoudige trail van zowat 1 km roundtrip en een hoogteverschil van 40 meter.
We gaan eerst naar het bovenste uitkijkplatform. Ook hier zijn de watervallen heel wat kleiner dan in de lente, als zelfs de stenen links en rechts volledig bedekt zijn met het stromende water.
Toch vinden we het een mooi uitzicht.
We gaan door het bos nog naar het iets lager gelegen uitzichtpunt.
De regen valt inmiddels met bakken uit de lucht maar we rijden toch ook nog eens langs de Nyrstar Myra Falls Mine, al was het maar omdat die eigendom is van het Belgische Nyrstar. In deze mijn (operatief sinds 1966) wordt zink en koper gewonnen. Verwacht wordt dat de mijn operatief zal blijven tot 2030.
Het is wel een bijzonder vreemd zicht om hier zo midden in de pure natuur deze echt lelijke constructies te zien. Het bijzonder slechte weer en laaghangende wolken maakt het allemaal nog wat mysterieuzer. We verwachten eigenlijk elk moment een slechterik tegen te komen die gelukkig net op tijd kan gestopt worden door James Bond, neerdalend uit een helikopter met een stalen kabel...
Avondeten doen we bij Moxie's Grill, waar het altijd heel lekker is.
Later op de avond krijg ik nog een telefoontje van de eigenaar van VanCity Bikes in Vancouver met de melding dat de gestolen fiets teruggevonden werd en dat hij eerstdaags de betaalde som zou terugstorten. Wel kijk, van zo'n eerlijke mensen wordt men nu nog eens blijgezind. Dus één adres voor wie fietsen wil huren in Vancouver: VanCity Bikes.
Overnachting in Anchor Inn and Suites
Geen opmerkingen:
Een reactie posten